The Little Puppeteers

Νιώθοντας την ανάγκη να εκφραστούμε τόσο γλωσσικά όσο και καλλιτεχνικά, ασχοληθήκαμε με το κουκλοθέατρο.

Η κούκλα και γενικότερα το κουκλοθέατρο ως μέσο αγωγής αποτελεί μία πολύπλευρη εκφραστική δραστηριότητα, βοηθώντας στην σωματική, ψυχοσυναισθηματική, αισθητική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.

Με τη φαντασία και τη δημιουργικότητα τα παιδιά ταυτίζονται με τις κούκλες, βιώνουν καταστάσεις και γεγονότα, τους χώρους του φανταστικού, του συμβολικού και του πραγματικού.

Ιδιαίτερα, όταν το ίδιο το παιδί δημιουργεί τη δική του κούκλα και από θεατής γίνεται Δημιουργός.

Πρώτα φανταστήκαμε και δημιουργήσαμε κάποια προσχέδια με σκίτσα και περιγραφές στα Αγγλικά των χαρακτήρων-ηρώων μας.

Έπειτα συγκεντρώσαμε τα απαραίτητα υλικά φροντίζοντας να δώσουμε μια δεύτερη ζωή και να επαναχρησιμοποιήσουμε «άχρηστα» υλικά (εφημερίδες, παλιά υφάσματα, κόλλες, μπογιές, ξύλα) και αρχίσαμε να κολλάμε, να κόβουμε, να βάφουμε.

Και έφτασε μια στιγμή, όπου οι κούκλες μας ήταν έτοιμες και επιθυμούσαν να «ζωντανέψουν». Οι πρώτοι μας αυτοσχεδιασμοί ήταν αμήχανοι αλλά αυθόρμητοι. Συμφωνήσαμε στη συνθήκη οι κούκλες μας να είναι Αγγλόφωνες. Αυτό στην αρχή μας δυσκόλεψε κάπως, αλλά με τον καιρό αποκτήσαμε εμπιστοσύνη και ευχέρεια και γεμίσαμε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και εμπειρία. Επόμενο βήμα ήταν να χωριστούμε σε ομάδες και να γράψουμε στα Αγγλικά τα σενάρια που θα υποδύονταν οι ήρωες και οι ηρωίδες μας. Μέσα από τη συνεργασία και την ανταλλαγή ιδεών των μελών των ομάδων δημιουργήθηκαν πέντε ιστορίες για κουκλοθέατρο στα Αγγλικά!!!

Τα θέματά μας ήταν οι σχέσεις μας στο σχολείο και έξω απ’ αυτό. ( Η φιλία, η βία, το bullying, η διαφορετικότητα).

Γράφει ο Celes@n Freinet:

«Υπάρχει μια πλευρά της προλεταριακής τέχνης που παραμένει άγνωστη και που ούτε και

τη υποψιαζόμαστε, αλλά θελήσαμε να αναδείξουμε: την παιδική τέχνη. Εμφανίζεται ολοένα

εδώ κι εκεί, στο πέρασμα των αιώνων, στα παιδιά θαύματα που μεγαλώνουν και γίνονται

ιδιοφυΐες. Η ιστορία όμως και τα λαμπρά παραδείγματά της δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτή

την λαϊκή τέχνη για την οποία θα θέλαμε να μιλήσουμε. Γιατί πώς αλλιώς το παιδί θα είχε

καταφέρει μέχρι σήμερα να αποκαλύπτει αυτές τις τεράστιες καλλιτεχνικές δυνατότητες

που έχει; Κάθε φορά που προσπαθούσε ελεύθερο θεωρούταν πως σπαταλούσε το χαρτί με

καρικατούρες και φυσικά το τιμωρούσαν. Αν μάλιστα ταπεινωμένο στο σχολείο και στην

οικογένειά του ζωγράφιζε στα κρυφά, με την κιμωλία ή το κάρβουνο, τις πόρτες και τους

τοίχους, δεν είχε καλύτερη τύχη, αφού ακόμα και οι «καλλιτέχνες» που δεν το έβαζαν κάτω

θεωρούνταν απλά «αλητήριοι». Το μόνο μέρος για να ζωγραφίζουν ελεύθερα ήταν η άμμος

και οι ενωμένες πέτρες που έβλεπαν στους αγρούς. Αυτή η αυταρχική στάση απέναντί τους

έμοιαζε απόλυτα δικαιολογημένη ακόμα και από τους πιο οξυδερκείς ψυχολόγους και τους

πιο σεβάσμιους παιδαγωγούς που έβλεπαν το παιδί σαν εύπλαστο υλικό προς διαμόρφωση

και που διατηρούσαν την πεποίθηση πως μόνο η σχολαστική σπουδή και επιστήμη

επιτρέπουν στο παιδί να αναδειχθεί διανοητικά και καλλιτεχνικά. Πίστευαν πως υπάρχει

μόνο ένας δρόμος προς την αλήθεια και πως ο δρόμος αυτός περνά αναγκαστικά από τα

σχολεία, τα βιβλία και τον ζηλευτό κόσμο των σοφών. Αυτούς ήρθαμε να αμφισβητήσουμε.

Οι προλετάριοι αντιλήφθηκαν πως έξω από την οδό του σχολαστικισμού που τους ήταν

αναπόφευκτα κλειστή, μπορούσαν ακόμη να σκεφτούν και να δημιουργήσουν». (Freinet,

1935:5